Cenzura ima duge istorijske korijene i vršila se (ili se vrši) sa ciljem uklanjanja iz javnog prostora onih tema koje nosioci vlasti smatraju štetnim po svoje interese. Cenzura se može provoditi javno. Nacistički režim u Njemačkoj je to radio spaljivanjem “nepoćudnih” knjiga, ali se u društvima koja nisu autoritarna najčešće provodi tajno – mijenjanjem sadržaja, promjenom konteksta ili otvorenim falsifikovanjem. Cenzura se u medijima danas najčešće praktikuje u obliku autocenzure: odbijanjem medija da se bave određenim temama ili ličnostima. U slučaju autocenzure nije potreban izvanjski, državni cenzor, nego mediji sami obavljaju tu “funkciju”, obično iz straha od posljedica.

U kontekstu fact-checkinga medija, sa naglaskom na online medije, cenzurom obilježavamo one sadržaje koji se bave politički osjetljivim i temama od javnog interesa, a koji su uklonjeni ubrzo po objavljivanju, bez jasnog obrazloženja redakcije. Raskrinkavanje generalno rijetko “cenzuru” kao ocjenu daje člancima, s obzirom na to da je ovu vrstu medijske manipulacije teško “dokazati”.